ဘဝ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကေလးမ်ား

ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ ကေလးေတြထဲကေန အိမ္ေဖာ္ေတြ၊ စားပြဲထုိးေတြ ထြက္လာတာပါ (ဓာတ္ပံု – Reuters)

ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္အေၾကာင္း၊ ကေလး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရး အေၾကာင္းေတြ ေျပာတုိင္း ေျပာတုိင္းမွာ က်မစိတ္ကုိ အၿမဲ၀င္လာ ေႏွာက္ယွက္တတ္တဲ့ ကိစၥေလး တခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာဟာ က်မကုိ အၿမဲပဲ ေျခာက္လွန္႕ ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာလဲ ဆုိေတာ့ က်မတို႔ ႏုိင္ငံက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ၊ အိမ္ေတြရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ၊ ဟုိမွာ..ဒီမွာ ဆုိသလို အၿမဲေတြ႕ေတြ႕ေနရတတ္တဲ့ ကေလး အလုပ္သမားမ်ား ရဲ႕ ကိစၥပါပဲ။ ကေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္၊ ကေလးတို႔ရဲ႕ အခြင့္ေရးရယ္လို႔ က်မ ေျပာတိုင္း ေျပာတုိင္း မွာပဲ သူတို႔ဟာ က်မနဲ႔ ေ၀းတဲ့ တေနရာမွာ က်န္ေနရစ္ ခဲ့သလိုပဲ စိတ္ထဲခံစားရပါတယ္။

ကေလး အလုပ္သမားဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ တကယ္ေတာ့ ေန႔စဥ္ ဆုိသလို က်မတို႔ ျမင္ရသမို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့ေလသလား။ က်မတို႔ဟာ ေက်ာင္းေနရမယ့္၊ ေက်ာင္းေနသင့္တဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းခန္းထဲ မွာမရွိဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ၊ အသုတ္ဆုိင္မွာ၊ ေစ်းက ဆုိင္ေတြမွာ ရွိေနတာကို ထူးဆန္းဖြယ္ အရာရယ္ လို႔ မျမင္ႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ျဖင့္ က်မရဲ႕ အဖြားအိမ္မွာေတာင္မွ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးထားတာ ဆုိတဲ့ ေမြးစားသမီး လိုလုိ၊ အိမ္အလုပ္သမား လုိလို မိန္းကေလး တေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးေသးတာပဲ။ အဲလို တရား၀င္ ေမြးစားတာလည္း မဟုတ္တဲ့၊ လုပ္အားခ ပိုက္ဆံလည္း မရတဲ့၊ သားသမီး အရင္းလိုမ်ိဳး အက်ိဳး ခံစားခြင့္လည္း မရတဲ့ ေမြးစား သားသမီးဆိုတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြသာ ရတဲ့ ကေလးအလုပ္သမားေတြ က်မတို႔ နုိင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ရသလဲ လို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ ရင္ျဖင့္ ဥပေဒ မရွိလို႔ပါပဲ။ က်မတို႔ဟာ ဆင္းရဲတဲ့၊ မေကၽြးႏုိင္တဲ့ မိဘမ်ားရဲ႕ သားသမီးေတြကုိ အ၀တ္ေလး နည္းနည္းဆင္၊ ၀၀ေကြ်း႐ုံနဲ႔ ခိုင္းလို႔ ရတယ္လို႔ သိေနၾက ပါတယ္။ ခုိင္းလည္း ခုိင္းေနၾကပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ကလည္း သားသမီးကုိ ခို္င္းစားလို႔ ရေနမွန္း သိတာမို႕ ေက်ာင္းထားေပး မယ့္ လူရွိရင္ေတာင္မွ မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္တုိင္က အလုပ္မလုပ္ဘဲ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းႏုတ္၊ အလုပ္လုပ္ခုိင္း ၿပီးေတာ့ အရက္ထုိင္ေသာက္ေနတဲ့ အေဖ၊ ဖဲလည္႐ုိက္ေနတဲ့ အေမမ်ိဳးေတြကုိ က်မ ေတြ႕ဖူး ပါတယ္။ ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္သားကို အရက္ဆုိင္မွာ လစာေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး လုပ္ခုိင္းပါတယ္။ ကေလးက ၁၂ ႏွစ္နဲ႔ အရက္စြဲေနပါၿပီ။  ၈ နွစ္ အရြယ္ သမီးေလးကုိ အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖို႔ ထည့္လုိက္တဲ့ အေမေတြ၊ လစာ ေျခာက္လစာ ေလာက္ ယူၿပီးေတာ့ ကေလးေပ်ာ္သည္လား၊ မေပ်ာ္သည္လားလည္း မသိ။ ႏွိပ္စက္ေနလား၊ မႏွိပ္စက္ေနလား လည္း မသိ။ ပိုက္ဆံရဖို႔ တခုပဲသိတဲ့ အေမေတြ၊ အေဖေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီလုိ ကိစၥမ်ိဳးေတြ အတြက္ က်မ ကေတာ့ ဆင္းရဲလို႔ပါ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုတည္းကိုပဲ လက္မခံႏုိင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဥပေဒ မရွိလို႔ပါပဲ။ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရုိက္သလိုပဲ။ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း ကေလးဆုိေတာ့ အနို္င္က်င့္ေကာင္း၊ ခုိင္းေကာင္းေတာ့ ေခၚခုိင္းခ်င္တယ္။ လစာမ်ားမ်ားလည္း မေပးရဘူးကုိး။

က်မတို႔ နိုင္ငံမွာ ႏွစ္စဥ္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ ကေလးေတြထဲကေန အိမ္ေဖာ္ေတြ၊ စားပြဲထုိးေတြ စတဲ့ ကေလးအလုပ္သမားေတြ ထြက္လာတာက အမ်ားႀကီးပါ။ သူတို႔တေတြ စာသင္ခန္းေတြထဲ ကို ေရာက္တယ္ ဆုိတာဟာ သိပ္ကုိမွ နည္းသထက္ နည္းလာပါၿပီ။ တဖက္က ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ ဆုိရင္လည္း စာသင္ခန္း ေတြဟာ တကယ္ေရာ ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ အခမဲ့ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ ေတြးၾကည့္စရာပါ ပဲ။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြဟာ ၀င္ေငြနည္းသူ မိသားစုက ကေလးေတြအတြက္ အခမဲ့ ပါပဲ။ အခမဲ့မွ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ အလႉေငြ ဘာဆုိဘာမွ တျပားတခ်ပ္မွ မေပးရတဲ့ အခမဲ့ ပါ။ ေက်ာင္းက မနက္စာနဲ႔ ေန႔လည္စာ အလကားေကြ်းပါတယ္။ ႏုိင္ငံရဲ႕ အခြန္ေငြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ပညာေရးအတြက္ သံုးထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူတို႔ႏုိင္ငံက ဆင္းရဲသားတေယာက္ရဲ႕ ကေလးဟာ သမၼတ ျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ရွိသလို၊ သိပံၸပညာရွင္ တေယာက္လည္း ျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းကေန နလံထူခြင့္ ရွိပါတယ္။  ဆင္းရဲျခင္းကေန နလံထူခြင့္ေပးျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ကုိ ပ်ိဳးေထာင္ေပးတာပါပဲ။ ဥပေဒ ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္၊ ဥပေဒ အသက္၀င္တဲ့ တုိင္းျပည္ေပမို႔ ကေလးအလုပ္သမား မရွိတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ အထူးတလည္ လုပ္ၿပီးေတာ့ က်မ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။

က်မတို႔ နိုင္ငံက ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုတစုကေန ေမြးဖြားလာတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ကေလး ဘ၀ကို အိမ္တအိမ္ရဲ႕မီးဖုိေခ်ာင္မွာ၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ၊ အရက္ဆုိင္မွာ ျမဳပ္နံပစ္လိုက္ ရတယ္ ဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ပုိင္းဆုိိင္ရာ ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အားလံုးကုိ ဖ်က္ဆီး ခံလုိက္ရတာပါပဲ။   လူဆင္းရဲ ႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ အသိဉာဏ္ ဆင္းရဲ၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့ ဆင္းရဲေနတဲ့ တေယာက္အျဖစ္ သူ႔ကုိ ျဖစ္ေစလုိက္တာ ပါပဲ။ အေျခခံလူတန္းစားႀကီး ထဲမွာ ဒီလုိ လူမ်ိဳးေတြ နံလံမထူႏုိင္ဘဲ ပို ပိုၿပီး မ်ားလာ၊ ပို ပိုၿပီး ထူလာမယ္ ဆုိရင္ ျဖင့္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ ရင္ေလးစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကေလး အလုပ္သမား ဥပေဒကုိ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ခုိင္ခုိင္မာမာ အသက္ မသြင္းႏုိ္င္ေသး သေရြ႕၊ ေက်ာင္းေတြမွာ တကယ့္ကို  အခမဲ့ ပညာေရးစနစ္ကုိ မလုပ္ႏုိ္င္ေသး သေရြ႕ကေတာ့ က်မတို႔ မျမင္ခ်င္ လည္း ဆုိင္ေတြမွာ ၀မ္းတီး တူးေကာ္ လို႔ ေအာ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ၊ အိမ္ရွင္မရဲ႕ အေငါက္ငမ္းခံရတဲ့၊ အိမ္ရွင္မေနာက္က  ေစ်းျခင္း မႏုိင့္တႏုိင္ဆြဲ ေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေလး ေတြကို ေတြ႕ေနရဦးမွာပါပဲ။

ကေလးတေယာက္ အေနနဲ႔ ဆင္းရဲသည္ ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ ျဖစ္ေစ ကေလးတို႔ရဲ႕ အခြင့္ေရး ရဖုိ႕ လုိပါ တယ္။ ကေလးေတြကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္ ဥပေဒလုိပါတယ္။ ဆင္းရဲေပမယ့္ အကႌ်စုတ္ေလး၀တ္၊ လြယ္အိတ္စုတ္ေလးလြယ္လို႔ ေက်ာင္းကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သြားေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြကုိ က်မတို႔ မ်ားမ်ား ေတြ႕ႏုိင္ၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ က်မတို႔ နုိင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္ ဟာ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ သာယာလာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

(ေခတ္ဘုန္းသစ္ သည္ စာေရးဆရာမ ပန္းရိပ္ျဖဴ၏ ကေလာင္ခြဲျဖစ္သည္။ ေခတ္ဘုန္းသစ္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကေလးစာေပ၊ ပုံျပင္၊ ကဗ်ာမ်ားေရးသား ေနသကဲ့သို႔ ပန္းရိပ္ျဖဴ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ရသစာေပ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ႏ်င့္ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားလ်က္ ရွိသည္။)

http://burma.irrawaddy.org/archives/35505