“သတင္းေထာက္ ဆိုတာ ဆုရဖို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး”

Missouri School of Journalism ၂၀၁၃ခုႏွစ္အတြက္ ေပးအပ္သည့္ ဂုဏ္ျပဳဆုရရွိသူမ်ား (ဓာတ္ပံု – ေဒၚေအးေအး၀င္းထံမွ)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာရွိတဲ့ Missouri School of Journalism က ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အတြက္ သတင္းသမားေတြကို ေရြးခ်ယ္ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ Missouri Honor Medal for Distinguished Service လို႔ေခၚတဲ့ အဲဒီဆုကို ကမၻာတ၀ွမ္းက သတင္းသမား ၇ ဦးက ရရွိခဲ့ၿပီး အဲဒီ သတင္းသမားေတြထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္ တေယာက္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္က မစ္ဆူရီတကၠသိုလ္မွာ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္ပြဲ လုပ္ခဲ့ရာမွာ ျမန္မာက ေဒၚေအးေအး၀င္းက ဆုလက္ခံရယူခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအးေအး၀င္းဟာ ကမ႓ာ႕သတင္းဌာန တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေအပီသတင္းဌာနက ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခစိုက္ သတင္းေထာက္ပါ။

သတင္းေထာက္ လုပ္သက္ ၂၄ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအးေအး၀င္းဟာ ႏိုင္ငံတကာ အမ်ိဳးသမီး မီဒီယာ ေဖာင္ေဒးရွင္းက ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ရဲရင့္ေသာ သတင္းသမား ဆုကိုလည္း ၂၀၀၈ခု ႏွစ္က ရရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ မစ္ဆူရီဆုယူအျပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာျပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအးေအးဝင္းကို ဧရာဝတီ သတင္း ေထာက္ ျမတ္စုမြန္က ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူ ဂါးဒီးယန္းဦးစိန္၀င္းဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ စံျပပုဂၢိဳလ္ပါလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ေမး- မၾကာေသးခင္ကပဲ မစ္ဆူရီေက်ာင္းကေပးတဲ့ ဆုတစ္ခုကို သြားယူၿပီး ျပန္လာတာဆိုေတာ့ အရင္ဆံုး အဲဒီဆုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေလး သိပါရေစ။

ေျဖ- ဆုအေၾကာင္းကို ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေမရိကားမွာ Missouri School of Journalism ဆိုတာရွိတယ္။ သတင္းစာပညာထဲမွာ အျမင့္ဆံုးေပါ့။ အဲဒီေက်ာင္းကေန တႏွစ္တခါ သတင္းေလာက၊ တီဗီေလာကထဲက ထူးထူး ခၽြန္ခၽြန္ လုပ္ခ့ဲတဲ့လူေတြကို ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ အန္တီ့ကိုေရြးလိုက္တာက လုပ္သက္ကလည္း ၂၄ ႏွစ္ရွိၿပီ။ တသက္တာမွာ သတင္းေထာက္လုပ္ငန္းကို ထူးခၽြန္စြာ လုပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေပးတာေပါ့ေနာ္။ အန္တီ့အေနနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သူတို႔က ဘယ္တုန္းက ေစာင့္ၾကည့္မွန္းလဲ ကိုယ္က မသိဘူးေလ။ ဆုေပးတာမွာ ေနာက္ထပ္ ၇ ေယာက္အတူတူပါတယ္။ ဆုရတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းၾကားတာ ေတာ္ေတာ္ေစာတယ္။ ေၾကညာတာလည္း ဇူလိုင္ကတည္းကဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တကယ့္ဆုေပးပြဲမွာ လာရမယ့္ ၇ ေယာက္က တေနရာစီကိုး။ အလုပ္ေတြ ကလည္း အမ်ားႀကီး။ အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ အန္တီနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ေပါ့။ ပူလစ္ဇာဆု ခ်ည္းပဲ ၃ ႀကိမ္ရဖူးတဲ့ ဓာတ္ပံု ဆရာမ။ သူ႔ကိုလည္းေပးတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီ ၇ ေယာက္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္ နဲ႔ က်န္တာကေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြ။

အဲေတာ့ မစ္ဆူရီေက်ာင္းက တႏွစ္တခါေပးတဲ့ ဆုကို ကိုယ္ကရတာေပါ့။ ဗမာအမ်ိဳးသမီး အတြက္ဆိုရင္ ကိုယ္က ပထမဆံုး ဆုရတာ ျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အန္တီက ဆုဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္မေျပာခ်င္တဲ့လူ။ သတင္းေထာက္ ဆိုတာ ဆုရဖို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သတင္းေထာက္က ၀ါသနာပါလို႔ လုပ္တာေလ။ မစ္ဆူရီေက်ာင္းကို ဆုသြားယူ ေတာ့ အန္တီ့ကို ေမးၾကတယ္။ ဆုရၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုၿပီး။ အန္တီက ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမဟုတ္ဘူး။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးက ေအာ္စကာဆုေတြ ရတာ။ သတင္းေထာက္ ဆုမရလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သူက တေန႔တေန႔ အလုပ္လုပ္ေနရရင္ ဗိုက္ျပည့္ေနတဲ့လူ။ အလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ဆုေပးလိုက္လို႔လည္း သူက ေလွ်ာ့မလုပ္ဘူး။ ပိုမလုပ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆုဆိုရင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ ေနေလ့ရွိတယ္။ သတင္းေထာက္ကေတာ့ ဆက္လုပ္ေနမွာပဲလို႔။

ဆုနာမည္က Missouri Honor Medal for Distinguished Service in Journalism တဲ့။ ဂုဏ္ျပဳဆုတံဆိပ္ ေပးတဲ့ပြဲ ေပါ့။ ဟိုးတုန္းက အဂၤလိပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီေတာင္ ရဖူးတယ္တဲ့။ သူတို႔က အလႊာအသီးသီးကို ေပးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ ဒီတေခါက္က သတင္းနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲေပးတာ။ ဓာတ္ပံုဆရာမ ပါတယ္။ တီဗီတို႔၊ နယူးေယာက္တိုင္းမ္တို႔က ပါတယ္။ ဒါေတြယူဖို႔ အစီအစဥ္လုပ္ေနတာက ၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး၊ အေဖနားမွာပဲ ေနေတာ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကား လိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ အစီအစဥ္က ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ပ်က္သြားၿပီ။ ေနာက္ ေဖေဖက ဆံုးသြားေတာ့ ၂၃ ရက္ေန႔ ရက္လည္တယ္။ ပြဲက ၂၉ ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ သြားရင္ ၂၆ ရက္ေန႔သြားရမယ္။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေဖေဖ့ကို ေက်းဇူးဆပ္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာနဲ႔ သြားတာေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ဆိုၿပီး ရက္လည္လို႔ ပစၥည္းေတြအိမ္မွာ သိမ္းတုန္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ဆီကို လွမ္းစာေရးလိုက္တယ္။ ထြက္လာမယ္ဆိုရင္ စီစဥ္ႏုိင္ေသးလားဆိုၿပီး။ ေလယာဥ္က အဆင့္ဆင့္စီးရတာကိုး။ သူတို႔ဘက္က လာပါဆိုေတာ့ သြားလိုက္တယ္ေပါ့။

အဓိက သြားျဖစ္တာကလည္း အေဖ့ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့စကားေတြ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒီလိုရပ္ၿပီးေတာ့ ေနရတယ္ဆိုတာ အေဖသာ မသင္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုမွ ဒီေရွ႕ ေရာက္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခ်င္လို႔ သြားေတာ့ Missouri School of Journalism မွာ မဟာတန္း တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ၁ နာရီေလာက္ Lecture ေပးရတယ္။ ဆုရတဲ့လူတိုင္း ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာကို ေျပာၾကရတယ္။ တေယာက္ တခန္းစီေပါ့။

အစကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာမလို႔။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ပထဆံုး ျမန္မာ့မီဒီယာ အေျပာင္းအလဲ အေၾကာင္းကို ေျပာျပၿပီး ေမးခြန္းအေျဖ က႑လုပ္တယ္။ ေမးခ်င္တာေမး ေျဖမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း သေဘာက်ၾကတယ္။

ေမး- အဲဒီမွာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာအေၾကာင္းေတြ စိတ္၀င္တစား ေမးၾကလဲ။

ေျဖ- သူတို႔က အရင္တုန္းက သတင္းလိုက္ရတာ ဘာလို႔ အခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့တာလဲ။ အခုေရာ ဘယ္လိုေနလဲ။ ဟိုးအရင္ လုပ္ခါစ ေခတ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကြာသြားလဲ။ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္လဲ။ ဘယ္လိုထူးျခားလဲ။ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ သိခ်င္ၾက တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့ရလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုဒုကၡေတြၾကားထဲက သတင္းေထာက္ လုပ္ခ်င္တာလဲ။ ဒီေလာက္ ဖမ္းတာ ဆီးတာ အရုိက္ခံရတာကို လုပ္ခ်င္တာလဲ ဆိုတာေတြ ေမးတယ္။ အရင္ဆံုးေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက သတင္းေထာက္ေတြ ဗမာျပည္လာရင္ အကုန္လံုးက Burma Expert ဆိုၿပီး ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီအေပၚမွာ ဘယ္လိုျမင္လဲေပါ့။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္ေျဖႏုိင္တဲ့၊ ေျဖခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြဆိုေတာ့ ဗမာျပည္ အေၾကာင္းကို ၀ီကီပီးဒီးယား မွာ ဗမာျပည္အေၾကာင္း ဖတ္ထားရံုနဲ႔ Expert မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဗမာျပည္အေၾကာင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ သိဖို႔ေတာ့လိုတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

ေမး- ဒီဆုက သတင္းေလာကထဲမွာ အထင္ကရ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို ခ်ီးျမွင့္တာျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အန္တီရဲ႕ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ အထင္ကရျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ေျပာျပေပးပါဦး။

ေျဖ- အဲဒါက ေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္တယ္။ အလုပ္မလုပ္ခင္မွာ ေဖေဖက ၁၀ႏွစ္ေလာက္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ တြဲလုပ္ေနတုန္းက အမွတ္တရေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာမွာ အာဇာနည္ကုန္းမွာ ဗံုးေပါက္ ေတာ့ ေဖေဖက ေအပီမွာ လုပ္ေနတာ။ အန္တီက ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။ အလုပ္သင္ေပါ့။ ဗံုးစေပါက္ၿပီး မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ဆုိေတာ့ တပတ္ေလာက္က ဒီသတင္းေတြပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္တက္ေနတဲ့အခါ အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနတာေပါ့။

သူ႔ရဲ႕ သတင္းရင္းျမစ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနေတာ့ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္လည္း ဖုန္းဆက္တယ္။ အန္ကယ္ေရ ဒီမွာ လူနာ တေယာက္ေရာက္လာတယ္၊ ဂ်ပန္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ တရုတ္လိုလည္း မေျပာဘူး၊ ေျမာက္ကိုရီးယား ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ေဖေဖ့အနားမွာ ကပ္ေနေတာ့ ျပည္ထဲေရးကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး “ဦးစိန္၀င္း ခ်က္ခ်င္းၾကြခဲ့ပါ” ဆိုေတာ့ သူ ဒုကၡေရာက္ၿပီ ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ သတင္းေထာက္ မျဖစ္ေသးဘူး။ တြဲသင္ လုပ္ေနတုန္းက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္တခုက အရမ္းကို မွတ္မွတ္ရရရွိတယ္။ သူ အလုပ္လုပ္တာလည္း ၾကည့္ရတယ္။ သူ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ၊ သတင္းေတြ ဟိုကရတာ၊ ဒီကရလာျပန္တာေတြက ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ။ ကေလးေတြကလည္း ဆႏၵေတြ တအားျပၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီသတင္းေတြ ယူရတာေပါ့။ ေပ်ာ္လားဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္။ တကယ္ အလုပ္လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္တာေလ။ ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အဖမ္းခံရေတာ့မယ္။ အရိုက္ခံရေတာ့မယ္။ အဲဒါကို ေတြးပူေနတာေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ စ်ာန္သာ ၀င္ေနတာ။ မွတ္မွတ္ရရေတာ့ ရွိတယ္။ ေပ်ာ္ေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ သူတို႔ကို အၿမဲစိတ္ပူေနတာ။ သူတို႔ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီလို႔ ထင့္ထင့္ေနတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဒုကၡေရာက္မွာကို မသိဘူး။ ငါ့မ်ား ရိုက္မလား၊ ဖမ္းမလားကို သိပ္မသိဘူး။ ဒီကေလး ေတြေတာ့ ဒုကၡေရာက္မွာကို ေတြးပူေနတာ။

မွတ္မွတ္ရရ သတင္းလိုက္ရတာတခုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မႏၱေလးထြက္မယ္ဆိုလို႔ ပိတ္ထားတုန္းက ရထားဘူတာရံုမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ေစာင့္ေနရတဲ့အခ်ိန္ ရဲေမႀကီးက ကိုယ့္ကိုဖမ္းဖို႔ အဆင္သင့္ ၾကည့္ေနတာေတြ။ ေနာက္ ၁၉၉၇ ေဒၚစု လြတ္လာေတာ့ ကမၻာေအးရံုးကို သူသြားတယ္။ အစိုးရကလည္း အၿမဲညံ့တာက ကမၻာေအးဘုရားကို သူသြားတယ္၊ ေပးသြားလိုက္၊ ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းဘူး။ သတင္းလည္းမျဖစ္ဘူး။ သူတို႔က အဲလိုသြားၿပီဆိုရင္ ဟိုကပိတ္၊ သည္ကပိတ္ ဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္က ဒါကို ေရးရေတာ့မယ္ေလ။

အဲလို အခ်ိန္မ်ိဳးတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကို ရဲေတြက ကားေပၚဖမ္းတင္သြားတာ။ အဲလို အခ်ိန္ေတြက အမ်ားႀကီး မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ စိတ္လည္း ဆိုးစရာေတြ ခဏခဏ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ လုပ္ေနရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အျပင္ေလာကက လူေတြကလည္း တကယ္ျဖစ္တာကို သိဖို႔ဆိုတာက အျပင္ မီဒီယာေတြျဖစ္တဲ့ ဧရာဝတီတို႔၊ မဇၩိမတို႔လို အေ၀းေရာက္မီဒီယာေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းက လွမ္းပို႔တဲ့သတင္းေတြကို အားကိုးခဲ့ၾကရတာေလ။ ျပည္တြင္းသတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာက ဆင္ဆာျဖတ္ေနရတယ္။ သိလည္း ဘာမွလုပ္လုိ႔ မရတဲ့ ေခတ္။ ကိုယ္က သိသေလာက္ေရး လို႔ရတယ္။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက မသိတဲ့လူေတြကို ကိုယ္က သိေအာင္လုပ္ေနရတယ္။
အစိုးရကလည္း သတင္းဆိုရင္ ဖံုးေနတယ္။ အဲလို ဖံုးေလ ကိုယ္က လူေတြသိေအာင္ ခ်ျပေနရတာကို စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနတာ။ သူတို႔မသိတာကို သိေအာင္လုပ္ရတယ္။ အစိုးရမသိေစခ်င္ေပမယ့္ ျပည္သူက သိခ်င္တဲ့ဟာေတြကို ကိုယ္က ေျပာေပးႏိုင္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ တကယ္လည္း အမ်ားအက်ိဳး ထမ္းေဆာင္ေနရသလိုပဲေလ။ အဲဒါ ေတာ္ေတာ္ကို ေက်နပ္ စရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ဆိုရင္ကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲေတြကို Cover လုပ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေဒၚစု ခရီးစဥ္ေတြ Cover လုပ္ခဲ့တာေတြ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ မစ္ဇူရီမွာ Lecture ေပးခဲ့တာတစ္ခုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊကို အာဏာသိမ္းၿပီဆိုတဲ့ သတင္း အႀကီးႀကီးကို ကိုယ္က ဆင္ျခင္ၿပီးေရးခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ္လည္းမ်က္ႏွာမပ်က္ဘူး။ ကိုယ့္သတင္းဌာနလည္း မ်က္ႏွာမပ်က္ရဘူး။ ဒါေလးေတြက မွတ္မွတ္ရရရွိတယ္။ သူမ်ားမွားသြားေပမယ့္ ကိုယ္မမွားခဲ့ဘူး။ သတိအႀကီးႀကီး နဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး ေရးႏုိင္ခဲ့တဲ့အက်ိဳးေတြကို အမ်ားႀကီး ခံစားရတာေပါ့။

ေမး- အန္တီေျပာျပဖူးတာရွိတယ္၊ သတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္အိမ္ကို ဘယ္ခ်ိန္ တံခါးလာ ေခါက္မလဲ ဆိုၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ကာလေတြ ေတာင္ရွိခဲ့ဖူးတယ္လို႔ေလ။ အဲဒီအေတြ႔အႀကံဳေလးေတြ လည္း ျပန္ေျပာျပေပးပါဦး။

ေျဖ- သတင္းေထာက္လုပ္ရင္ အဲဒီေခတ္ ေတာက္ေလွ်ာက္က အဲလိုပဲ။ ေဖေဖ့ကိုဖမ္းေတာ့လည္း ညဘက္ပဲ ဖမ္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုေခၚၿပီးေတာ့ စစ္တယ္၊ ေမးတယ္ဆိုရင္လည္း ညဘက္ေတြပဲ။ သူတို႔က ေန႔ခင္းလုပ္တဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ သတင္းတခုခုကို ေရးၿပီးၿပီဆိုရင္ ညဆိုစိုးရိမ္ရၿပီ။ အိမ္က ဦးမင္းေဇာ္(ခင္ပြန္း)ဆိုရင္လည္း သတင္းေထာက္ပဲဆိုေတာ့ အန္တီနဲ႔ သူနဲ႔က ဘယ္လိုေျပာၾကသလဲဆိုရင္၊ သတင္းေရးၿပီးၿပီဆိုရင္ ၀က္သားေျခာက္ႀကိဳက္လား၊ အမဲေျခာက္ႀကိဳက္ လားဆိုၿပီးေမးတယ္။ အမဲေျခာက္မပို႔နဲ႔၊ ၀က္သားေျခာက္ပဲပို႔ဆိုၿပီးေျပာရတယ္။ (ရယ္လ်က္ေျပာသည္) သူေရးတဲ့အခါက် ေတာ့လည္း ကိုယ္က အၿမဲဲေျပာရတယ္။ ႀကိဳက္တာ ေရြးထား ဆိုၿပီးေတာ့။ အဲလိုေျပာရတယ္။ ေရးၿပီးရင္လည္း မေက်နပ္ရင္ ညဘက္မွာ လာမ်ားေခၚမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကေတာ့ အၿမဲရွိတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ သိပ္မပူဘူး။ ေဖေဖ့အတြက္ ပူတယ္။ သူတို႔ကဖမ္းရင္ ညပဲဖမ္းတယ္။ ေမေမက ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ ညဆိုရင္ သူ႔လူနာေတြကလည္း တခါတခါ တံခါးလာေခါက္တတ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက လူနာက လာေခါက္ေပမယ့္ ကိုယ္စိတ္ပူတာက ငါတို႔အထဲက ဘယ္သူ႔ကို လာဖမ္းမလဲဆိုၿပီး အၿမဲပူပူေနရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက အၿမဲ အဲဒီလို စိတ္ပူခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖ့ကို ၁၉၈၈ တုန္းကဖမ္းခဲ့တာလည္း အဲဒီလုိပဲ ညႀကီးေလ။ လူဆိုး၀ိုင္းသလို လမ္းမွာ ကားေတြ ပိတ္၊ ျဖတ္လမ္းေတြ ပိတ္ၿပီး သူပုန္စီးသလိုစီးၿပီး ဖမ္းေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြက စိတ္ထဲမွာ သိပ္အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေၾကာက္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကိုေျခာက္ျခားေစတယ္။

၂၀၀၇ တုန္းက ဦးမင္းေဇာ္ကို လာဖမ္းတုန္းကလည္း ညမထြက္ရ အမိန္႔ရွိတဲ့အခ်ိန္။ ည ၁၂ နာရီမွာ ကားသံေတြ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ တခါတည္းႏုိးတာ။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေတြးလိုက္သလဲဆိုရင္ ကာဖ်ဴးခ်ိန္ႀကီး လမ္းေပၚမွာ ဘယ္သူသြားေနလဲ။ အဲဒီကားက ငါ့အိမ္ေရွ႕မ်ား ရပ္မလားဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းထျဖစ္တယ္။ မဟုတ္တာ လုပ္ထားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ မသိစိတ္က ျဖစ္တာျဖစ္မယ္။ ဟိုဘက္လမ္း ကေနလာတဲ့ကားက တကယ္ပဲ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကို ေကြ႔လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းစိုးရိမ္သြားတယ္။ သူ႔ကိုဖမ္းမလား၊ ကိုယ့္ကိုဖမ္းမလားပဲရွိတာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ တခါတည္းဆင္းသြားၿပီး ဘယ္သူ႔အတြက္ လာတာလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။

အိမ္မွာက သတင္းေထာက္ ၃ ေယာက္ရွိတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက အသက္ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ဒုကၡမေပးေလာက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ိဳဒိုသတင္းဌာနဆိုေတာ့လည္း ဂ်ပန္နဲ႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုၿပီး သိပ္စိတ္မပူေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲလို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါ အစ္မႀကီးအတြက္ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဦးမင္းေဇာ္အတြက္ပါ ဆိုေတာ့၊ အဲဒါ အၿမဲေျပာရတယ္။ ငါဝမ္းသာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား ဆိုၿပီးေတာ့။ (ရယ္လ်က္ေျပာသည္) အဲလိုပဲ ညႀကီး သူတို႔က အစြမ္းျပၾကတာေပါ့ေလ။ အိမ္ကို ရွာမယ္၊ ဘာမယ္တို႔။ အဲဒီအခ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လို႔မရဘူး။ အဲဒီလိုျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္က သိပ္ငိုတတ္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ေဖေဖ့ကို လာဖမ္းတုန္းကလည္း ေမေမက အဲဒီလုိပဲ။ အၿမဲတည္ၿငိမ္တယ္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ထုိင္ေနၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ရဲက “ အစ္မႀကီး.. သိမ္းဆည္းတဲ့ စာရြက္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြစာရင္းကို လက္မွတ္ထိုးပါ”လို႔ေျပာတယ္။ ရွာၾကတဲ့ ရဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ ဘာပစၥည္းေပ်ာက္သြားလဲ စစ္လိုက္ပါဦးေပါ့။ ဆိုေတာ့ ေမေမက တလံုးပဲေျပာတယ္။ လူတစ္ေယာက္လံုး ဖမ္းသြားၿပီးမွ ပစၥည္းေပ်ာက္လည္း အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး သူက ထုိင္ခံုကေန လံုး၀မထဘူး။ အိမ္မွာက ဖမ္းလို႔ ဆီးလို႔ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္းနဲ႔ ၀မ္းနည္းပက္လက္ေတြ ျဖစ္ေလ့မရွိဘူး။

ခဏခဏႀကံဳလို႔ ကိုယ္ကျဖစ္တာ။ သူမ်ားေတြက မျဖစ္ဘူး။ တံခါးေခါက္ရင္ စိတ္ပူတဲ့ဟာ အရမ္းျဖစ္တယ္။ စိတ္ဒဏ္ရာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တေယာက္တည္း စိတ္ဒဏ္ရာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံခါးေခါက္မွာကို အရမ္းေၾကာက္တာ။ တံခါးေခါက္ျပန္ၿပီ ေဖေဖလိုက္ရျပန္ၿပီ။ တံခါးေခါက္ျပန္ၿပီ ကိုယ့္ကို ေခၚျပန္ၿပီ။ တံခါးေခါက္ျပန္ၿပီ၊ ဦးမင္းေဇာ္ကို ဆိုေတာ့ ၾကာေတာ့ ကိုယ့္မွာ တံခါးေခါက္မွာကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သိသိသာသာ ခံခဲ့ရတဲ့ စိတ္ဒုကၡေတာ္ေတာ္ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ မေခါက္ေတာ့ဘူးလို႔ကို ကိုယ္ကယံုေနတယ္။ သူတို႔လာလည္း ရိုးရိုးလာမွာေပါ့။ စာနဲ႔ ၀ရမ္းေတြ ဘာေတြနဲ႔လာမွာေပါ့။ အဲဒီဟာအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို မစိုးရိမ္ေတာ့ဘူး။ လူတိုင္းလည္း ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္တေယာက္တည္း ဖမ္းစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၿပီး ခပ္ေအးေအး ေဆးေဆးျဖစ္သြားၿပီ။ ဘယ္သူ တံခါးေခါက္ေခါက္ မမႈေတာ့ဘူး။

ေမး- အန္တီသတင္းေထာက္စျဖစ္တဲ့ ေခတ္တုန္းကဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္ဆိုတာ အင္မတန္ရွားပါးတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို ပတ္၀န္းက်င္က ေ၀ဖန္တာ၊ တားျမစ္တာမ်ိဳးေတြ ႀကံဳခဲ့ရဖူးလား။

ေျဖ- အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တာမွာ ပထမဆံုး ခန္႔မွန္းလို႔ရတာက လူေတြက ေတာ္ေတာ္ အထင္မႀကီးဘူး။ ဘာမွ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ သူတို႔ မထင္ဘူးဆိုၿပီး အထင္နဲနဲ ေသးတဲ့သေဘာ ရွိတာေပါ့။ သိပ္ၿပီးေတာ့ ဘာမွ လုပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ့သမီးမို႔လို႔ အလုပ္ရတယ္လို႔ သူတို႔ထင္တာေပါ့။ အဲဒီကတည္းက ကိုယ္က ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ စဥ္းစား ၿပီးသား။ အဲဒီလိုထင္ၾကတာလည္း ကိုယ္ကသိတာေပါ့။ ကဲ…ငါ သက္ေသျပမွျဖစ္မယ္လို႔ အဲဒီကတည္းက ယံုၾကည္တယ္။ သက္ေသျပမယ္ဆိုတာ အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္လည္း လုပ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ကို မ်က္ႏွာမပ်က္ေစခ်င္တာ လည္းရွိတယ္။ အေဖ့အေမြကို ဆက္ခံၿပီး အေဖကို ဂုဏ္ငယ္သြားေအာင္ မလုပ္ဘူး ဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း အေစာႀကီးကတည္းက ခ်ထားတယ္။

အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္၀င္လာတဲ့အခါကေတာ့ ကိုယ့္ကို အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တာေလးေတြလည္းရွိေတာ့ ၀ါသနာပါရင္ လုပ္ျပလို႔ရတာပဲ ဆိုတာကို နဂိုတည္းက သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားတယ္။ အျခားႏုိင္ငံေတြနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္ေတြ အမ်ားႀကီး။ ဗမာျပည္သာ ရွားေနတာ။ ဦးႏုလက္ထက္ကတည္းက သာယာ၀တီ ေဒၚစမ္းစမ္းႏြဲ႔က ေဖေဖတို႔ေခတ္က သတင္းေထာက္သင္တန္းေတြ တက္ဖူးတယ္တဲ့။ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာ သတင္းေထာက္အလုပ္ကို အမ်ိဳးသမီးေတြက သိပ္မလုပ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္၊ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ေလာက္ ဆိုေတာ့ ေခတ္က အရမ္းျပတ္သြားၿပီ။ ကိုယ္က ပထမဆံုး၀င္တယ္ဆိုေတာ့ ပထမေတာ့ အထင္မႀကီးဘူး ဆိုတာသိတယ္။ ဘာမွ အလုပ္သိပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ၾကမွာေပါ့။ သူတို႔က ကိုယ့္၀ါသနာကို မသိဘူးေလ။

ေမး- အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ မိသားစု၀င္ေတြဆီမွာ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တားျမစ္တာမ်ိဳးေတြႀကံဳခဲ့ဖူးလား။

ေျဖ- မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ဆိုၿပီး ပထမဆံုး အေဖနဲ႔ေတြ႔တာေပါ့။ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ အေဖ့ကိုေျပာတယ္။ ေဖေဖ သမီး သတင္းေထာက္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္အလုပ္က အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္တဲ့။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ဆို ျဖစ္ကို မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကိုး။ ေဖေဖက အဲဒီခ်ိန္ မွာ ၂ ႀကိမ္ အဖမ္းခံဖူးၿပီ။ အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးဆို ပိုလို႔ေတာင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ပိတ္တယ္။ သတင္းေထာက္ပါမစ္ကို အျခားလူမပိတ္ခင္ အေဖက အရင္ပိတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေလ့က်င့္ေပးမယ္၊ အခ်ိန္တန္ရင္လုပ္၊ ေတာက္ေလွ်ာက္သင္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ၁၉၇၉ ကပဲ သင္တာ ၁၉၈၉ အထိပဲေလ။ ၁၀ ႏွစ္လံုးလံုး အျပင္ထြက္ မလုိက္ခဲ့ရဘူး။

၈၈ က်ေတာ့ ဆင္းရတာေပါ့။ ေဖေဖေရးရင္ ကိုယ္ေျပးမယ္။ အဲလို လုပ္တာေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေထာက္ေတာ့ ေပးမလုပ္ခဲ့ဘူး။ ပထမဆံုး တားျမစ္တာေတာ့ ေဖေဖပဲ။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က်ေတာ့မွ ေဖေဖက သမီး အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီ ဆိုေတာ့ ၁၀ ႏွစ္က အခ်ိန္ပုပ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ပုပ္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါဘူးေလ။ သူနဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ သင္ခဲ့ရတာက ဘယ္တကၠသိုလ္ နဲ႔မွ မလဲဘူး။ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။

ေမး- သတင္းေထာက္ တေယာက္ရဲ႕ ဘ၀က အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ဆိုေတာ့ အေဖစိုးရိမ္သလို အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္ တေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ ႀကံဳခဲ့ရဖူးသလဲ။

ေျဖ- တကယ္ေတာ့ ေဖေဖစိုးရိမ္တာက အလုပ္သေဘာအရ စိုးရိမ္တာမဟုတ္ဘူး။ အဖမ္းဆီးခံရမွာကို သူ စိုးရိမ္တာ။ သူတို႔ ေထာင္ထဲ ေနခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနေတြကို သူတို႔သိတယ္ေလ။ သူ႔သမီး ေထာင္ထဲမွာေနလို႔ သိပ္မလြယ္ဘူးလို႔ သူ ထင္မွာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္နဲ႔ ေထာင္က်၊ ဖမ္းဆီးဆိုရင္ အခက္အခဲရွိမွာကိုေျပာတာ။ အလုပ္သေဘာနဲ႔ေတာ့ မေျပာဘူး။ အလုပ္ကို လုပ္ႏုိင္မယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြက ဖမ္းတယ္၊ ေခၚတယ္၊ စစ္တယ္၊ ဒါမ်ိဳး ေတြကို သူ႔သမီးကို သူမျဖစ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္မွာေပါ့။

ဘာ ခက္လဲဆိုေတာ့ စ လုပ္ကတည္းက ကိုယ္ကိုယ္ကို အၿမဲေျပာတယ္။ ေယာက္်ားမွန္း၊ မိန္းမမွန္းေတာင္ မသိဘူးလုိ႔။ အဓိက အလုပ္ကိုပဲ လုပ္တာေလ။ ငါက မိန္းမျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီအလုပ္က ဆရာ၀န္လိုပဲေပါ့။ ဆရာ၀န္ကမွ အမ်ိဳးသမီးလူနာက အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္နဲ႔ ကုခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး နည္းနည္းရွိေသးတယ္။ သတင္းေထာက္မွာကေတာ့ ဘယ္သတင္းျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးလိုက္လို႔ရတယ္ေလ။ စစ္သတင္းေတြယူဖို႔ေတာင္ ႏုိင္ငံျခားမွာ အမ်ိဳးသမီးသတင္းေထာက္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ေနတာပဲ။ အမ်ိဳးသမီးမို႔ သိပ္ခက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး။

စလုပ္လုပ္ခ်င္း အမ်ိဳးသမီးမို႔ သိပ္လုပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူးလို႔ အထင္ေသးတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ရွိေပမယ့္ ဒါက အျမင္ပဲရွိတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္က်ေတာ့ ဘာမွခက္တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒါက အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား ဂ်န္ဒါ သိပ္ခြဲတဲ့ အလုပ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါသနာပါရင္ လုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ဗမာအမ်ိဳးသမီး ျဖစ္တဲ့အတြက္သာ ဘာတခု သတိထားလည္းဆိုရင္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲသြားတယ္၊ အင္တာဗ်ဴးသြားတယ္ဆိုရင္ အၿမဲတမ္း သင့္တင့္ ေလ်ာက္ ပတ္တဲ့ အ၀တ္၊ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ၀တ္တာစားတာေတာ့ လုပ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ကသြားၿပီး အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့လူ ကိုလည္း အရိုအေသျပဳတဲ့ သေဘာပါတယ္။ ၀တ္စားတာေတာ့ အရမ္းသတိထားတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တယ္။

ေမး- အမ်ိဳးသားသတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး သတင္းလိုက္ရတဲ့အခါ အခက္အခဲႀကံဳရတဲ့ အားနည္းခ်က္နဲ႔၊ ကိုယ္က အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အခြင့္အေရးပိုရတာဆိုတဲ့ အားသာခ်က္ေတြေရာ ရွိခဲ့ဖူးလား။

ေျဖ- အားသာခ်က္ ဆိုရင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ တခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြက ေျဖခ်င္ၾကားခ်င္၊ အမ်ိဳးသမီး ေတြဆိုရင္ ပိုအဆင္ေျပၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ တေလ်ာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးမို႔လို႔ သိပ္ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မ်က္ႏွာသာေပးမခံခဲ့ရ ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ကိုယ့္ကို ၾကည့္မွ မရဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘာမွထူးၿပီးေတာ့ သတင္း ေထာက္ အမ်ိဳးသမီးမို႔ သတင္းေလး ပိုေပးလိုက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ တခါမွ မႀကံဳဖူးခဲ့ဘူး။ အမ်ိဳးသမီးမို႔ သက္သာသြား တယ္ဆိုတာ တခါမွ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ထင္တယ္။

အားနည္းခ်က္ ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကရွားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ သတင္းေတြယူေတာ့ ဒီဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ AP သတင္းေထာက္ဆိုတာ သိေနၿပီ။ အဲဒါက မေကာင္းဘူး။ သိသြားေတာ့ ကိုယ့္ကိုျမင္ရင္ သူတို႔က ခ်က္ခ်င္း ခြဲျခား မွတ္မိႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီသတင္းေထာက္ ေရာက္ေနျပန္ၿပီ၊ ဒီသတင္းေထာက္ကို ဆြဲထုတ္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးက ၂ ခါေလာက္ အထုတ္ခံရတယ္။ ေအာ္လံနဲ႔ နာမည္ကို ေခၚတာေလ။ ေဒၚေအးေအး၀င္း ထြက္ပါ ဆိုတာမ်ိဳး နာမည္နဲ႔ တပ္ေခၚတာ။ RIT ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပတုန္းက။ ဒီေတာ့ လူနည္းတဲ့ အတြက္ သတိထားမိတယ္။ သတိထားမိတာကေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေထာက္လွမ္း ေရးေတြက အင္မတန္ေတာ္တဲ့ ေခတ္ေလ။ သူတို႔မ်က္စိေအာက္မွာ ျမင္သာသြားရင္ လႈပ္ရွားလို႔ မေကာင္းဘူးေပါ့။ သတင္းေထာက္ဆုိတာ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္ရတာေလ။ သူတို႔မသိေအာင္ အသာေလး၀င္ထြက္ လုပ္ရတာ။ ကိုယ္က်ေတာ့ အသာေလး၀င္ထြက္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ ဘယ္ပံုနဲ႔ ၀င္သြားသြား သိတာပဲ။ အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္ေတြ နည္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒါကေတာ့ အားနည္းခ်က္ေပါ့။

ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ေဒၚစု မႏၱေလးသြားမယ့္ ခရီးစဥ္ေတြတုန္းက အစိုးရက ရထားႀကီးကို ပ်က္ခိုင္းထားတယ္ေလ။ ရထားႀကီး ပ်က္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေသာင္တင္ေနတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြက ဓာတ္ပံုရိုက္ရမယ့္လူရွိတယ္။ တီဗီရိုက္ရမယ့္လူ ရွိတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ တားတယ္။ ဘူတာႀကီးကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး။ သူတို႔က ခရီးသည္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ၀င္သြားၿပီ။ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းေလးက်မွ ကိုယ္လည္းလိုက္၀င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္ႏွာႀကီးကို ေထာက္လွမ္းေရးက သိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းကို ေအာ္ထုတ္တာပဲ။ သတင္းေထာက္ တေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ တာနဲ႔ က်န္တဲ့သတင္းေထာက္ေတြလည္း ခိုး၀င္သြားၿပီဆိုၿပီး ကိုယ့္လူ ၃ ၊ ၄ ေယာက္ ႏွင္ထုတ္ခံရတာေပါ့။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတို႔လည္း အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္။ အဲလို အခက္အခဲေလးေတြေတာ့ ႀကံဳတယ္။ ကိုယ့္ကို ေမာင္းထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ အသာေလး၀င္ၿပီးသြားမွ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သတိထားမိ သြားတာေလးေတြ ရွိတယ္။ အားသာတယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ ထူးေတာ့ အားမသာဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကလည္း ကိုယ့္ကို မိန္းကေလးမို႔ ဆိုၿပီး ဘာသတင္းမွ မေပးခဲ့ဘူး။ မ်က္ႏွာသာ ေပးမခံခဲ့ရဘူး။

ေမး- အမ်ိဳးသား သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ အလုပ္အတူ လုပ္ခဲ့ရေတာ့ သတင္းသမား အခ်င္းခ်င္း ၾကားထဲမွာေရာ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာမ်ိဳး ႀကံဳခဲ့ရဖူးလား။

ေျဖ- အဲဒါလည္း ကံအေကာင္းဆံုးပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘီဘီစီ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔၊ ရိုက္တာက ဦးလွၾကည္တို႔၊ အန္ကယ္ ဦးလွေထြးတို႔က ဟိုးေရွးေခတ္ကတည္းက ေဖေဖ့မိတ္ေဆြေတြ။ အေဖ့ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္အျဖစ္လုပ္လာတဲ့ သတင္းေထာက္ႀကီးေတြဆိုေတာ့ သူတို႔က ဒါ ဦးစိန္၀င္းသမီးေလးဆိုၿပီး သင္လည္းေပးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း အရမ္းေမးခ်င္တဲ့ လူဆိုေတာ့ အခြင့္အေရး အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒီလူႀကီးေတြကလည္း ေျပာျပခ်င္ တယ္။ ေျပာျပခ်င္စရာ သမိုင္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ေရာက္ကတည္းက အကုန္လံုးေမးတာပဲ။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးဆို ဦးႏုေခတ္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဦးေန၀င္းေခတ္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဒါမ်ိဳးေတြကို ေမးႏုိင္ေတာ့ သူတို႔ အကုန္လံုး အသက္ ၆၀ ၊ ၇၀ လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို သင္ျပဖို႔ပဲ အဆင္သင့္ေလ။ ႏွိမ္ဖို႔မရွိဘူးေပါ့။ ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေျပာျပတယ္။

အရမ္းကံေကာင္းတယ္။ ကံနဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ ကိုယ္၀င္ခါစမွာ ကိုယ့္ကို စိတ္ေစတနာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳ အျပည့္ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ္က ပလံုဆို က်သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ ေမးခ်င္တိုင္းေမး၊ ေျဖၾကတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုလည္း မလိုလားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးမရွိခဲ့ဘူး။ ေဖေဖ့သမီးအျဖစ္ သိလာတာကလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားၿပီ။ ဒီေလာကထဲေရာက္လာေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈ၊ အားေပးမႈ၊ ေဖးမမႈကို ခံရတယ္။ ခြဲျခားမခံရဘူး။ ေနာက္ သတင္းေထာက္ေလးေတြ လုိက္တက္လာေတာ့ ကိုယ့္ဂ်ဴနီယာျပန္ျဖစ္သြားေတာ့ ကိုယ့္ကို ခြဲျခားၿပီးေတာ့ မသတ္ မွတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

အန္တီ၀င္တဲ့ အခ်ိန္မတိုင္ခင္မွာ တိုက်ိဳအသံလြင့္ဌာနက ဦးသစၥာလွေထြးက ၆ လေစာ၀င္တယ္။ ကိုသစၥာကလည္း ဦးလွေထြးသား။ ကိုယ္နဲ႔ သူန႔ဲကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမာင္ႏွမေတြလို ခင္ၿပီးသား။ အဲေတာ့ ရြယ္တူ တြဲစရာဆိုလို႔ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ က်န္တာေတြကလည္း ဦးေလးေတြ၊ အေဖေတြအရြယ္ဆိုေတာ့။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္က သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ သူမ်ားေတြက မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရတာေလ။ ကိုယ္က လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာ အရမ္းကံေကာင္းတယ္။ သင္ေပးႏိုင္တဲ့ဆရာကလည္း ကိုယ္အသင္ခံ ခ်င္တဲ့ ဆရာေတြဆိုေတာ့။

ေမး- အန္တီ့ဘ၀မွာ စံျပပုဂၢိဳလ္က ဘယ္သူျဖစ္မလဲ။

ေျဖ- အဲဒါ မစ္ဆူရီဆု ေပးေတာ့လည္း ေမးတယ္။ စံျပပုဂၢိဳလ္ကို ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး မေျပာရဘူးတဲ့။ အျခားပုဂၢိဳလ္ေျပာ ဆိုေတာ့ နင္တို႔ဥပေဒေတြ နားမလည္ဘူးလို႔။ ကိုယ့္စံျပပုဂၢိဳလ္က အေဖပဲလို႔။ အေဖ့ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းတာဆိုေတာ့ အေဖပဲေပါ့။ အန္ကယ္ဦး၀င္းတင္တို႔လို အျခားသတင္းေထာက္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေတာ့ အေဖက ကိုယ့္ရဲ႕ စံျပပုဂၢိဳလ္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ သတၱိ၊ ဇြဲ၊ လု႔ံလ၊ သတင္းစာလုပ္ငန္း ေပၚမွာထားတဲ့ ခံယူခ်က္ အင္မတန္ ခိုင္မာ တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူက အင္မတန္ ေခါင္းမာတယ္။ အဲဒါေတြကို အေဖ့ဆီက ရတယ္။ အဲလိုေျဖလိုက္တယ္။ သူနဲ႔လည္း သင္လာခဲ့ရတာ၊ သူအလုပ္လုပ္တာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္လာခဲ့ရတာ။ သတင္းစာတိုက္မွာလုပ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္က အရမ္းေပါက္စေလးဆိုေတာ့ ငယ္ေသးလို႔ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သတင္းစာတိုက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ခ်တယ္၊ ေထာင္ထဲက ထြက္လာတယ္၊ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဒါေတြက အကုန္သိတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ လာၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းေပၚထားတဲ့ သေဘာထား ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လစ္ဇင္လို႔ ေခၚတယ္ အဲဒါက။ အရမ္း ေလးစားစရာ ေကာင္းတယ္။

ေနာက္ၿပီး ေဖေဖ အၿမဲေျပာဖူးတယ္။ ကေလးေတြ မွတ္ထားရမွာ။ သူတို႔ေခတ္တုန္းက သတင္းေထာက္လုပ္တာ လြတ္လပ္ေရး ေတာင္မရေသးဘူး။ သတင္းေထာက္ဆိုရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ေရွးေရွးေခတ္ ကတည္းကပဲ။ အဲေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေတြထည့္ထားတယ္။ သူက ေဆးလိပ္လံုး၀ မေသာက္ဘူး။ ရဲတို႔ဘာတို႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရင္ အဲဒီေဆးလိပ္နဲ႔ တည္ရတာ။ မေန႔တေန႔က ဆံုးတဲ့အထိ သူ သတင္းေထာက္လုပ္ေနတဲ့ သက္တမ္းမွာ အရက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က သတင္းေထာက္ဆို အရက္ကေလးေသာက္ရမွ။ သူက ဘာအရက္မွ မေသာက္ဘူး။ ဘာေဆးလိပ္မွ မေသာက္ဘူး။ သတင္းစာဆရာႀကီးေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲေလ။ လူက ဦးေႏွာက္က အေရးႀကီးတယ္။ ပကာသနမႀကိဳက္တာ၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာပဲ တစိုက္မတ္မတ္နဲ႔ ယံုၾကည္တာ ေတြ။ အဲဒါေတြက ေဖေဖ့ဆီက ရတာေပါ့။

ဦးေန၀င္း လက္ထက္တုန္းက ေဖေဖ ေထာင္က်တယ္။ အသနားခံစာတင္ပါ ဆိုၿပီးေျပာတဲ့လူကို “ မင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေျပာ၊ ငါ့ကို ေတာင္းပန္ရမွာ။ ငါ့ကို မတရား ေထာင္ထဲထည့္တာ။ မင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္က ငါ့ကို ေတာင္းပန္ရမွာ။ ငါက ဘာေၾကာင့္ အသနားခံရမွာလဲ” ဆိုေတာ့ သူမ်ားထက္ နည္းနည္းပိုၾကာသြားတာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ မာန္မာန ထားရမွာ။ သတင္းေထာက္က ကိုယ့္ရဲ႕မူကို ေလ်ာ့မေပးရဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဖမ္းလို႔ရွိရင္ ဒီသတင္း ဘယ္ကရလဲ၊ ဒီသတင္း ရင္းျမစ္ကို ေျပာပါဆိုရင္ ေဖေဖက မေျပာဘူး။ ဟိုက ၿခိမ္းေျခာက္တာဟာ သူ႔အတြက္ အလကားပဲေလ။ အဲဒါေတြက ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ မွာ ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အားက်စရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ကို သတင္းေပးတဲ့လူကို ဒုကၡ မေရာက္ေစရ ဘူးေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ေဖေဖက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာပဲ။

ေမး- ဒီဘက္ေခတ္မွာ အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အခန္းက႑က ဘယ္လိုရွိတယ္ လို႔ အန္တီျမင္မိပါသလဲရွင့္။

ေျဖ- အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္က ဒီဘက္ေခတ္ေလာက္ မ်ားတာမရွိဘူး။ အင္မတန္ အားရစရာ ေကာင္းတယ္။ အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္ေတြ သိထားဖို႔က ဒီသတင္းေထာက္ အလုပ္က အမ်ိဳးသားေတြခ်ည္းပဲ လုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လံုး၀ခံယူထားရမယ္။ ဒီအလုပ္က အမ်ိဳးသားေတြခ်ည္းပဲ လုပ္ႏုိင္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေတြ လည္း တန္းတူလုပ္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္က ဒီအလုပ္ပဲ။ အမ်ိဳးသားထက္ေတာ့ မညံ့ဘူးဆိုတာ ဒီအလုပ္မွာ သက္ေသျပႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မေခဘူးဆိုတာ ျပခ်င္ရင္ အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္က အမ်ိဳးသား သတင္းေထာက္ေတြထက္ တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဟိုတေလာက ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ မွားတယ္။ အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပတဲ့ႏွစ္၊ ရပ္တဲ့ႏွစ္၊ ၿပီးတဲ့ႏွစ္၊ ၃ ခုေလာက္မွားလို႔ လွမ္းေျပာရတယ္။ သတင္းေထာက္ဆိုတာ အမ်ိဳးသားညီလာခံ တုန္းက ငါမေမြးေသးဘူး၊ ေက်ာင္းတက္ေနေသးတယ္လို႔ လုပ္လို႔မရဘူး။

ေဖေဖေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ သတင္းေထာက္ဆိုတာ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြရဲ႕ နည္းနည္းခ်င္းစီကို အကုန္သိရမယ္။ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အားလံုးသိရမယ္တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ မသိဘူး ေျပာလို႔မရဘူး။ စာအၿမဲဖတ္ေနရမယ္။ ေလ့လာေနရမယ္။ မေလ့လာရင္ အၿမဲရႈံးေနမယ္။ ဒီေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြ အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ဘီယာဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဖတ္ေနရမယ္။ ကိုယ့္ကို လွမ္းေမးလို႔ ဒတ္ကနဲ ေျပာႏုိင္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေဖေဖတို႔ေခတ္တုန္းက ကြန္ျပဴတာမရွိဘူးေလ။ တခုခုျဖစ္ၿပီဆို ေဖေဖ့ကို သြားေမးရတယ္။ ႏွစ္နဲ႔လနဲ႔ အဲဒီတုန္းက အေျခအေနနဲ႔ကို အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာျပတယ္။

အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္က အမ်ိဳးသားထက္ သာေအာင္လုပ္ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ိဳးသားျဖစ္ျဖစ္ ေလ့လာမႈအရမ္းလိုပါတယ္။ ကက္ဆက္ (အသံဖမ္းစက္) ကေလးကိုင္ရံုနဲ႔ သတင္းေထာက္ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္တခုက အရမ္းကို ၀ါသနာပါရမယ္။ အလုပ္တခုက ၀ါသနာမပါဘဲ လုပ္ရင္ ေကာင္းကို မေကာင္းဘူး။ ၀ါသနာပါၿပီးလုပ္ရင္ ထမင္းမစားရလည္း မသိဘူး။

သတင္းေထာက္အလုပ္က ၀ါသနာပါမွေကာင္းတယ္။ ၀ါသနာမပါလို႔ကေတာ့ ဒီအလုပ္ကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း လုပ္လို႔ မေကာင္းဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီအလုပ္က ခ်မ္းသာတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ ပိုက္ဆံလည္း မရဘူး။ ပိုက္ဆံက ၂ ျပား၊ ၁ ပဲနဲ႔။ အသက္လည္း ရင္းရေသးတယ္။ ဒုကၡနဲ႔လည္း ႀကံဳရေသးတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ဆိုရင္ အန္တီက ကံေကာင္းလို႔ အရိုက္မခံရတာ၊ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ဆို ဘုရားနားမွာ အရိုက္ခံရတာ လည္ဂုတ္ ေစာင္းသြားလို႔ အလုပ္ထြက္လိုက္ရတယ္။ လက္ေတြက အၿမဲက်င္ေနလို႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အႏၱရာယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ ၀ါသနာပါလို႔သာ ေကာင္းတာေလ။ နာမည္ႀကီးတဲ့ အလုပ္လည္း မဟုတ္ဘူး ဒါက။ နာမည္ႀကီးတာကို ရည္မွန္းလည္း လုပ္လို႔မရဘူး။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ငါေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ရပါလို၏လို႔ တခါမွ မရွိဘူး။ ဒီအလုပ္ကို ၀ါသနာပါလို႔လုပ္တာ။ ဆုရတယ္ဆိုတာကလည္း အဲဒီအတြက္ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းသား၊ မင္းသမီးက ေအာ္စကာ အမ်ားႀကီးရမွ ရုပ္ရွင္ရိုက္ခံရတာ။ သတင္းေထာက္က ဆုမရလည္း သတင္းေထာက္ပဲ။ ေဖေဖေျပာဖူးတယ္။ သူ႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေပးေတာင္ သူမလုပ္ဘူးဆိုတာေပါ့။

ဒါက ေတာ္ေတာ္ ထူးထူးျခားျခား ၀ါသနာပါမွ ေကာင္းတာ။ တစ္ အခ်က္က ၀ါသနာ။ ႏွစ္ အခ်က္က ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အရမ္းလိုတယ္။ ၀ါသနာပါလို႔လုပ္ၿပီး မႀကိဳးစားလို႔လည္း အလကားပဲ။ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အန္တီတို႔ AP က သတင္းသမားေတြဆိုရင္ ဗမာျပည္လာမယ္ဆိုရင္ ဗမာနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ စာေတြ ဖတ္လာတယ္။ တခါတေလ သူတို႔က သီေပါမင္းေလာက္ထိ ေမးတုန္းရွိေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုဆရာဆိုလို႔ လာေဟ့၊ သြားရိုက္ဆိုလို႔ ရိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဗီဒီယိုသမားလည္း အဲလုိပဲ ေလ့လာတယ္။ ဓာတ္ပံုဆိုတာ စာနဲ႔မေျပာႏိုင္တာေတြကို သရုပ္ေဖာ္ရတာေလ။

ေမး- အရင္ေခတ္တုန္းကဆုိရင္ ညဘက္ေတာင္ တထိတ္ ထိတ္နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနကေန ၂၀၁၁ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာင္းလဲလာတယ္လို႔ေျပာလို႔ သတင္းမီဒီယာရဲ႕ အေျပာင္း အလဲက ဘယ္အေျခအေနထိ ေရာက္လာၿပီထင္ပါသလဲ။

ေျဖ- ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလာၿပီလို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းမီဒီယာေတြ အတြက္ဆိုရင္ ဆင္ဆာ ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားတာေပါ့။ ႏုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္ဆိုတာ အရင္တုန္းကတည္းက ဆင္ဆာမရွိဘူး။ ျပည္တြင္းမီဒီယာေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးႏိုင္ေနၾကၿပီ။ ဖမ္းတာ၊ ဆီးတာေတြ မလုပ္ ဘူး။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္က အသေရဖ်က္မႈေတြ ဘာေတြနဲ႔ သူတို႔လုပ္ၾကည့္ေသးတယ္။ အခု ၂၀၁၃ ထဲမွာေတာ့ သူတို႔နားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာက မတိုးတက္ဘူးလဲဆိုရင္ အရင္ကတည္းက အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာနတို႔က သတင္းေတြကေတာ့ အင္မတန္ ကပ္စီးနည္းတာ။ အစိုးရက သတင္းကပ္စီးနည္းတဲ့ဟာကေတာ့ အရင္တုန္းက အတိုင္းပဲ။ မေျပာင္းဘူး။

လြတ္လပ္တဲ့ အပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလာတယ္။ သတင္းေပးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဟိုးဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကတည္းက ကပ္စီးနည္းခဲ့တဲ့ အစိုးရဟာ ဒီဘက္ေခတ္အထိ သတင္းကပ္စီးနည္းတုန္း။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သတင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာကို ငါတို႔တယ္ဟုတ္ပါလားလို႔ ထင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔မွာ အယူလြဲေနတာေတြ မေျပာင္းေသးပါဘူး။ ခ်ဳပ္ထားမယ္၊ သူတို႔ရဲ႕သတင္းစာထဲ ထည့္လိုက္ရင္ ဦးသြားမယ္၊ သူတုိ႔ပဲခ်ဳပ္ကိုင္ႏုိင္မယ္လို႔ ျမင္ေနတယ္။ သူတို႔မွာ လြဲမွားေနတာက အဲဒီ သတင္းေပးမႈပါပဲ။ အဲဒါကေတာ ့လံုး၀မေျပာင္းဘူး။

သတင္းလြတ္လပ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃ ႏွစ္က မေရးႏိုင္တာေတြ အခုေရးႏိုင္တယ္။ အခု သူရိယေနဝန္း ေရးတာမ်ိဳးေတြဆိုရင္ အရင္တုန္းကဆို ပါသြားၿပီ။ အခုေလာက္ဆို ရိုက္လို႔ သြားေတာင္ တေခ်ာင္းမွ က်န္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာ့ ေျပာင္းတယ္။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ သတင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ ကင္မရာေလးနဲ႔ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လိုက္ရတာ။ အိမ္က ဦးမင္းေဇာ္ဆိုရင္ ေဒၚစုအိမ္ေရွ႕က ၿခံတံခါးႀကီး ပိတ္ေနတာကို ဓာတ္ပံုသြားရိုက္လို႔ သူ႔ကားက အိမ္ကိုေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ပုလိပ္က အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ ဖမ္းသြားျပန္ၿပီ။ ဒါ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ၿခံတံခါး အပိတ္ကိုပဲ ရိုက္တာ။

အခုဆိုရင္ ကင္မရာႀကီးေတြ၊ မွန္ေျပာင္းႀကီးေတြေထာင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေရွ႕မွာ ရိုက္ေနၾကတာပဲ။ အဲေလာက္ထိေတာ့ ပြင့္လင္းတယ္။ သတင္းလိုက္ရတာ လြတ္လပ္တယ္၊ သတင္းရဖို႔ကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ ကပ္စီးနည္း အယူလြဲေနတဲ့အပိုင္း ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။

http://burma.irrawaddy.org/interview/2013/11/22/51252.html